Met klamme vingers en een verhoogde hartslag typ ik hier mijn eerste bericht. Die verhoogde hartslag is overigens best bijzonder aangezien ik met bètablokkers mijn hartslag kunstmatig laag hou. Het idee van een eigen blog maakt mij dus duidelijk gespannen, daar kunnen geen pillen tegenop. En toch ga ik het doen!

Nu ik de knoop heb doorgehakt, zing ik continu “This is the start of something new..”
Ik denk dat dat mijn onderbewustzijn is die mij toespreekt. Of in mijn geval zingt mijn onderbewustzijn meestal. En aangezien deze ene zin keer op keer best enthousiast gezongen wordt, ga ik er vanuit dat ik het eigenlijk heel leuk vind om een blog te beginnen over mijn leven met bekkeninstabiliteit.

Ik zal kort vertellen hoe ik in deze bekkenellende terecht bent gekomen.
Bijna 5 jaar geleden had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Nadat ik de eerste schok te boven was gekomen, hoe kon ik nou voor een baby zorgen, ik ben zelf nog een baby, waren we uiteraard waanzinnig blij. Ik was overigens 28 op dat moment.

Na een paar weken verdween de ergste misselijkheid, maar daarvoor in de plaats kreeg ik andere klachten. Lage rugpijn, steken in de liezen, door mijn benen zakken, niet kunnen omdraaien in bed. Het werd door de verloskundige onder het kopje ‘bandenpijn’ geschoven en daarom beet ik op mijn tanden en ging ik door. Toen op een gegeven moment eten ook niet meer lukte, mijn ontstekingswaarden sky high waren en de groei van de baby ernstig achterbleef, kreeg ik vanaf week 16 bedrust voorgeschreven. Het was een moeilijke zwangerschap vol angst en pijn, maar met een prachtige dochter als cadeau.
De periode die volgde was eveneens zwaar. Ik kreeg een galblaasoperatie, mijn bekken was wankel, ik kon niet zitten zonder een zwemband (charmant), moeilijk staan en mijn dochter tillen lukte ook niet. Toch herstelde ik enigszins en deed ik wat ik altijd deed: doorgaan, niet kijken naar wat niet kan en mezelf een schop onder mijn pijnlijke kont geven. Ik ging na mijn verlof terug naar mijn werk. Met pijnstillers en valeriaan was het allemaal best te doen.

Na 7 maanden was ik opnieuw zwanger. We wilden dolgraag een tweede kindje en ik dacht het is nu of nooit. Als ik hersteld ben van deze ellende, dan durf ik vast niet opnieuw zwanger te worden. Veel te bang om helemaal terug te vallen en opnieuw te moeten opbouwen. Daarom gaf ik mezelf nog twee schoppen en leek het mij een verstandig plan om vanuit deze slechte situatie een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Dit kan ik, dacht ik. Hierna zal ik helemaal de oude worden en dan leven we nog lang en gelukkig.

Dat liep, heel verrassend, helaas anders..

De tweede zwangerschap was de mokerslag voor mijn lichaam. Mijn zoontje bleek de man met de hamer. De bekkenklachten werden onhoudbaar, ik kreeg daarbij een diastase (gescheurde buikwand) wat ook zeker niet bevorderend is, en on top kreeg ik bij de reumatoloog de diagnose Fibromyalgie. Mijn zenuwstelsel bleek non stop overbelast en is daarom niet in staat te herstellen van de chronische ontstekingen in mijn bekken.

Inmiddels is mijn dochter 4 en mijn zoontje bijna 3. Mijn leven staat compleet op zijn kop. Ik kan niet zelfstandig voor mijn kinderen zorgen, altijd is één van mijn kinderen weg. Ons zoontje heeft zelfs een aantal maanden noodgedwongen bij mijn ouders moeten wonen. Ik kan niet lang zitten, een douchebeurt staan is al te lang, wandelen is te pijnlijk, fietsen onmogelijk en zelfs een langere tijd liggen in dezelfde houding is moeilijk. Helaas is na twee jaar ziek thuis te zijn geweest mijn vaste contract ontbonden. Nu heb ik ook geen werkplek meer om in terug te keren (mocht dat lukken) . Heel begrijpelijk overigens, maar dat maakt het niet minder verdrietig.

Het komt er op neer dat ik nu bijna 4 jaar thuis zit en dan bedoel ik ook echt in huis. Ik probeer de dag zo goed mogelijk door te komen met zo min mogelijk extra pijn.
Af en toe ga ik mee ergens naar toe, maar de prijs die ik daar voor moet betalen qua pijn is hoog. Daarbij komt altijd dat ik daarna zo’n 2 dagen in bed lig en dus voor beíde kinderen niet kan zorgen. De keuze om niet mee te gaan is dan snel gemaakt.

Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel, ik heb ook een heleboel geluk. Ik heb een fantastisch lieve en behulpzame vriend, de beste familie en ook nog schatten van vriendinnen. En mijn kinderen zijn natuurlijk de allerleuksten van de wereld! Ik zie de mooie dingen van het leven en geniet er ook echt van. Juist daarom zou ik ook willen dat ik er meer deel van uit maakte.

We hebben er (bijna) alles aan gedaan om beter te worden, het is tot nog toe niet gelukt. Maar ik geef niet op. Ik start aanstaande maandag met een intern revalidatie traject. Het idee van dit traject is dat ik zal gaan leren omgaan met deze situatie en mijn leven opnieuw zal moeten invullen.
Zelf sta ik er toch anders in. Ik ga werken aan herstel en ik zal de instelling lopend verlaten. Weg met de scootmobiel! Het is mijn laatste kans om vooruitgang te boeken en dat moet dan ook gewoon gaan gebeuren. Ik zal ze daar eens leren hoe je dat doet!

Verder helemaal geen druk hoor, haha!