Maandagochtend om half 9 parkeerden wij onze auto op de patiënten parkeerplaats. Terwijl Jeroen de scootmobiel in elkaar zette, keek ik vanuit de auto met een lauwe koffie to go naar de ontvangsthal. Busjes reden af en aan om mensen af te zetten, rolstoelen werden voortgeduwd en niemand keek echt vrolijk. Ik vond het onwerkelijk dat ik in deze nieuwe wereld mijn plek moest gaan vinden.
Eenmaal binnen stond de verpleging ons al op te wachten. Een lieve vrouw bracht ons naar mijn kamer. De kamer is heel basic: een hoog eenpersoonsbed, een tafel met stoel, en een klein wastafeltje. Helaas geen eigen toilet, geen televisie of bijvoorbeeld een waterkoker. Oke, de waterkoker is misschien wat overdreven, maar dat de toilet en de douche op de gang zijn, dat vind ik wel echt jammer.
De dagen hier zijn druk, je bent de hele dag onder de mensen. Allerlei therapeuten, maatschappelijk werkers, psychologen, een heleboel mensen die poliklinisch revalideren, de medebewoners en daarnaast ook nog de groepsleiding die altijd aanwezig is. Je praat, en lacht, kletst, knikt en groet de hele dag. De afgelopen jaren was ik het grootste deel van de tijd op mijzelf. Dit sociale bombardement is dus vrij overweldigend.
Na een dag vol lamme wangen van het vriendelijk glimlachen terwijl je kaken ondertussen beurs zijn door het letterlijk verbijten van de pijn, wil ik het liefste helemaal alleen zijn. Geen social talk meer, niet lachen en geen begripvolle gesprekken over en weer. Even douchen is daarom nog niet zo gemakkelijk. Want hoe kom ik van mijn kamer, in mijn slakkengang, naar de douche zónder iemand tegen te komen? Ik zorg dat ik helemaal klaar ben voor vertrek, luister of het helemaal stil is op de gang, gluren om het hoekje, de deur snel achter mij op slot draaien en dan met de vingers gekruist, zo snel als mogelijk, in een rechte lijn naar de douche. De heenweg ging vlekkeloos. Vol vertrouwen zette ik na het douchen de terugweg in. Maar net toen ik de gang op liep, hoorde ik het geluid van iemand met krukken die mij naderde. Oh nee! Voor ik het wist had ik mij verstopt in de linnenkast. Stokstijf wachtte ik tot het geluid van de krukken niet meer te horen was. Wat was ik opgelucht dat die gene niet toevallig handdoeken kwam halen!
Mijn aller eerste therapie begon ik vrolijk, vol goede moed en strijdlust. Zitten is voor mij erg pijnlijk, maar ik hield het redelijk vol. Al had ik met het halve uur meer spierkracht nodig om overeind te blijven. De tweede therapie werd al zwaarder maar ik moest nog even flink zijn van mezelf. Vervolgens begon ik na deze therapie vol pijn en spierspanning aan de zwemles. Ik was moe en kon amper mijn hoofd boven water houden. Dit werkte zo niet en ik moest stoppen met zwemmen. In plaats daarvan mocht ik “lekker” gaan drijven. Maar een compleet aangespannen, stramme wokkel (en dan bedoel ik deze keer niet mijn kleur, maar juist mijn houding), die blijft niet drijven. Ook niet met kussens onder hoofd en benen. De rest van de les heb ik aan de rand gehangen tot het tijd was. Boos op mijzelf dat ik het niet goed heb gedaan.
De psycholoog was vriendelijk, maar ik voelde mij niet op mijn gemak. Het was vast haar doel om mij te laten huilen en daar had ik dus echt geen zin in. Ze zei hoe ingrijpend mijn situatie is en dat mijn schuldgevoelens vast zwaar zijn om te dragen. Dit gevolgd door een ellenlange stilte. Normaal zou ik deze stilte gauw opvullen met zenuwachtig gekakel of met tranen, maar deze keer niet. Ik zou sterk blijven, ik kende deze tactiek, ik trapte er niet in. Gelukt!
De tweede dag startte ik met een gesprek bij de maatschappelijk werker. De pijn was de dag er voor te hoog opgelopen en de nacht was te kort om hier weer van te herstellen. Het zweet brak mij uit. Halverwege stopte zij de sessie omdat ik ver over mijn grenzen ging. Dat was niet de bedoeling. Teleurgesteld maar ook opgelucht, griste ik de doos tissues van tafel. De tissues stopte ik vervolgens onder mijn klotsende oksels en in mijn BH om mezelf enigszins af te drogen. Schaamteloos, maar ik kón niet meer.
Nog twee therapieën later was er niks meer over van de enthousiaste of sterke ik. Huilend stelde ik mij voor aan de fysiotherapeut. Ik heb daarna op de behandeltafel gelegen zonder behandeld te worden. Het was genoeg, ik brak alsnog.
In een normale situatie heb je een afspraak van 45 minuten bij een behandelaar, bespreek je vrolijk waar je tegen aan loopt en stort je daarna thuis in. Fijn privé, daar waar niemand het ziet. Maar nu… De therapieën volgen elkaar maar op en ik kan niet naar huis. Het masker dat ik tot nu toe zo trouw op heb gezet, is hier niet tegen bestand. Als je zo moe wordt, en de pijn echt te heftig wordt, dan valt je masker af. Natuurlijk zal dat uiteindelijk beter zijn. Maar het is ook dood eng!
De komende periode is het de bedoeling dat ik niet meer zo vecht tegen mijn situatie en tegen de pijn, maar dat ik het juist moet leren te accepteren. Vanuit de berusting van de acceptatie kunnen we dan kijken hoe ver ik kan komen, met nog kleinere stapjes dan ik tot nu toe heb gedaan.
Zucht!
Ik heb gezegd dat ik het in overweging zal nemen.
Nog genoeg te leren dus, haha.
Het is hier gelukkig wel een heel fijne plek. De mensen zijn ontzettend lief en begripvol, het eten is heerlijk en er is non stop lekkere koffie!
Met volle angst vooruit! 
Echt Mariek, kom uit de kast, hahaha!!
Fijn dat je omringd wordt door vriendelijke mensen.
Ze zullen daar wel vaker wokkels, of erger, zien zwemmen.
Dat je het dan niet een half uur vol kan houden is helemaal niet erg. Maarten van de Weijden heeft zijn doel ook niet gehaald 🙂
Succes verder, we denken aan jou!!
LikeLike
Hahaha! Nou dat scheelt. Weer een beetje druk van de ketel 😉
LikeLike
Lieve,lieve Marieke,
Wat lief en goed van je om ons deelgenoot te maken van je pijn en alle moeite. Je bent zo’n sterke vrouw, maar nu hoeft dat even niet. Nu is het tijd om jezelf opnieuw te leren kennen. Dat is heel moeilijk, dat laat je ons ook weten. En dat is knap, het begin van je nieuwe leven. Ik denk aan je en vind je een prachtvrouw.
Heel veel lieve groeten, Ali van Buuren.
Outlook voor Android downloaden
________________________________
LikeLike
Lieve Ali en Henk,
Wat een prachtig berichtje van jullie. Zo lief en onverwachts, dat doet mij echt heel veel. Ontzettend bedankt voor jullie warme en mooie woorden!
Heel veel liefs,
LikeLike
Och lief worteltje, heftig, maar het komt allemaal goed! Wat fijn dat iedereen zo vriendelijk is daar. En zet je masker maar af, dan kunnen ze kennis maken met jouw prachtige binnenkant! ♡♡
LikeLike
Heel erg aangrijpend verhaal, maar ik vind je ontzettend sterk Marieke! Zet ‘m op!
LikeLike
Bedankt Eline! Wat leuk dat je meeleest en een berichtje achter laat. Lief zeg 🙂
LikeLike
Wat fijn dat je dit allemaal opschrijft. Zo hoef je niet iedereen lange verhalen te appen 😉 En snappen we hoe je je voelt op dit moment. Al zullen we dat natuurlijk nooit echt snappen. Zo heftig waar je tegenaan loopt. De kleinste dingen….
Hoe klote je je voelt en hoe eng dit ook is, je zet stappen in de goede richting. Ik ben heel erg trots op je. Zo de confrontatie aan te gaan met jezelf is heel dapper!
Zet ‘m op meissie. Je kan het!
LikeLike
Poeh, die confrontatie is inderdaad ontzettend confronterend!! Maar het is voor een groter doel, dan is het het allemaal waard!
Dikke zoen!!
LikeLike
Toch nog een berichtje van mij. Deze blog had ik nog niet gelezen en ik ben er stil van.. Maar goed dat je masker al zo snel weg is,dan kunnen ze je gerichter helpen. Succes verder lieverd! Ik denk aan je.
LikeLike
Dat is ook zo, hoe confronterend dat ook is… helaas. Het is nodig om verder te kunnen.. XxX
LikeLike
Wat verwoord jij jouw angsten grappig, en maakt ons deelgenoot van jouw onbekende wereld. Ik heb veel respect dat je ondanks je kwetsbaarheid deze uitdaging aangaat. Blijf je volgen. Voel je gesteund.
LikeLike
Wat lief Nico, heel erg bedankt voor jouw mooie reactie. Echt heel erg leuk 😊
LikeLike
Lieve Marieke,
Wauw wat ben jij dapper en sterk… Hoe eerlijk en open jij dit alles durft te delen. Diep respect. En ondanks alles ook nog je geweldige humor en beeldspraak weten te gebruiken. Dat je masker voor jouw gevoel te vroeg gevallen is, is denk ik alleen maar goed. Ze kunnen je nu vast nog beter helpen. Zet ‘m op topper! Ik blijf je volgen. Je bent trouwens wel echt een hele mooie en knappe wokkel hoor.
Dikke knuffel Marloes
LikeLike
Je hebt ook echt gelijk! Hoe eerder het masker valt, hoe meer tijd er over is om te werken aan dat wat nodig is.
Haha een knappe wokkel, knapperig nog eerder, haha!
Bedankt voor je lieve berichtje!!! ♡ Dikke knuffel terug!
LikeLike
Hey topper.
Wat een vreselijk begin zo. Maar hier moet je vast doorheen…. ik zou je graag even een dikke knuffel geven!!! Hou vol, je kunt het en je doet het Goed. Laat je emoties gaan want dat helpt waarschijnlijk echt. Zware week maar je bent over de helft. Dikke knuffel en x 😘
LikeLike
Ik ben er helemaal bovenop. Het heeft me een jaar gekost om eruit te komen en daarna nog zeker een jaar nasleep. Mijn accu zal nooit helemaal meer opladen, hij is gewoon voor een klein deel kapot😅 Maar ach ik kan nu genieten van de kleine dingen in het leven en bij veel prikkels weet ik dat ik de volgende dag op de blaren moet zitten, maar hey die vele prikkels zijn dan vaak wel de gezellige uitjes. En dat heb ik er graag voor over. 😊
Ik vind het belangrijk dat ik m’n verhaal deel, zodat mensen in gelijksoortige situaties niet het gevoel hebben dat ze “raar” zijn of zich niet moeten aanstellen. Ik heb me vaak heel eenzaam gevoeld en ben veel boos op mezelf geweest. Tot ik het accepteerde 😅🙈 Ik hoop dat ik een druppeltje ben op de gloeiende plaat die je dan toch een beetje minder eenzaam laat voelen. 💐
LikeLike
Hey Mariek,
Ik heb 3 jaar geleden een behoorlijk Burn Out gehad. Ik was compleet van de planeet. Ik was goed ziek en de weg helemaal kwijt. Het heeft me een halfjaar gekost om te accepteren dat ik gewoon compleet was afgebrand en echt even rust moest nemen.
Het is niet te vergelijken met de pijn die jij lijdt en de therapieen die jij allemaal moet doorstaan, maar ik wil hier alleen maar mee aangeven dat ik het acceptatie deel heel goed begrijp en dat je niet te streng voor jezelf moet zijn. Wees lief voor jezelf. Jij kunt hier niks aan doen! En dat wat je doet is een super goede stap in de goede richting, waar heel veel moed voor nodig is. Het is al zwaar genoeg voor je dus nogmaals..be nice😘 Die acceptatie komt wel. Geef het de tijd.
Iemand zei ooit tegen mij; It will be okay in the end, if it’s not okay…it’s not the end.
Xxx Jamie
LikeLike
Ach Jamie, wat naar dat je zo’n zware periode hebt gehad. Ik vind het heel bijzonder dat je dit met mij wil delen. Bijzonder mooi bedoel ik dan ♡
Die laatste zin is een hele mooie, die sla ik op!
Ze zeggen hier dat als je het eenmaal accepteert, je niet meer zo hoeft te vechten. Dat scheelt een boel energie en er komt ruimte voor andere dingen. Wellicht herstel.
Ik ga er echt mee aan de slag.
Bedankt voor je oh zo lieve bericht. Ik hoop dat jij er goed bovenop gekomen bent ♡
Veel liefs en een knuffel!
LikeLike
O en euh…p.s. Daarom vind ik het zo goed van je dat je je verhaal deelt! Topper!
LikeLike
Lieve Mariek… Wat een week! 🤯 heftig! En wat goed dat deze knappe wokkel het masker heeft afgezet & nu kunnen ze jou mooie binnenkant leren kennen! Want die is ook prachtig ♡ Ik leer zelf meteen iets van jouw verhalen, ook ik vecht soms tegen de pijn & hier haal ik dan weer kracht & inspiratie uit! ♡supermooi! Dank je wel!♡
LikeLike
Dat is fijn om te horen, dat een ander er ook iets aan kan hebben! Helemaal als het in dit geval om jou gaat ♡
Dikke knuffel en rustig aan meis 💜
LikeLike
Ik denk niet alleen mij, maar dat je veel mensen kunt inspireren! ♡ fijn weekend 💗 genieten xxx
LikeLike
Superlief! Succes alvast weer deze week 🙂 😘
LikeLike
Hey nicht, wat heftig om dit allemaal te lezen en wat een bikkel ben je!! Je mag echt trots op jezelf zijn hoor dat je dit doet. Want je doet het voor jezelf maar natuurlijk ook voor je lieve kids en Jeroen! en wat kun je mooi en ogen-opend schrijven! Heel veel succes! 😘
LikeLike
Wat leuk zeg, dat je hier even bent komen kijken. En ook nog zo’n lief berichtje achter laat 🙂 Dankjewel!!
LikeLike