Stapje terug…

De eerste interne week is achter de rug. Het was leerzaam, confronterend en soms zelfs best gezellig. Maar oh wat was het ook zwaar. Vrijdagmiddag zat het er eindelijk op. Ik lag nog even op mijn bed toen ik in de verte lieve kinderstemmetjes hoorde. Gauw ging ik in de gang op de grond zitten. Daar kwamen ze aan, mijn lieve kinderen renden luid roepend in mijn armen. Wat een heerlijk moment, ik voelde mij even zo gelukkig. Boris zei keer op keer “Ik heb jou zo gemist mama” en hij kon mij amper loslaten. Heidi vroeg meteen of ik haar kaart nog had. Op de derde dag in het Roessingh lag er namelijk een kaart voor mij bij het ontbijt.  Wat een verrassing. De verrassing was nog groter toen ik de foto op de kaart bekeek. Een fietsende Heidi, zonder zijwieltjes! Ze had extra hard geoefend. Geweldig! Ik vertelde haar hoe trots ik was en ze glunderde van oor tot oor. Thuis zou ze het meteen laten zien.

Na het bewonderen van een fietsende Heidi kon ik echt niet meer. Ik heb mij de hele week verscholen. Wat was ik moe en wat leek alles een enorme opgave. Ik had nergens zin in, zelfs Instagram heb ik tot en met vandaag niet geopend. En ondanks dat ik op zondag jarig was, wilde ik helemaal niemand zien. Inmiddels ben ik onder mijn steen vandaan gekropen en ben ik bijna weer gezellig.

Zoals jullie eerder wel lazen, startte ik mijn revalidatietraject heel strijdlustig. Ik zou enorme sprongen gaan maken en lekker aan mijn conditie gaan werken. Mijn kleding loog er dan ook niet om. Werkelijk op elk kledingstuk stond ‘Just Do It’. Het was mijn lijfspreuk voor de komende periode. Maar na slechts één week ben ik al tot andere inzichten gekomen. Vier jaar heb ik ontkend hoe slecht het ging en was ik aan het doorzetten en volhouden en aan het “opbouwen” van oefeningen. Dat dit hardnekkige patroon zo snel barstjes zou krijgen, dat had ik niet verwacht.

De fysiotherapeut constateerde dat mijn vegetatieve zenuwstelsel overbelast is. Ik heb bijvoorbeeld een hogere bloeddruk gekregen, een hoge hartslag, licht kan ik moeilijk verdragen, laat staan geluiden. Alle dagelijkse prikkels kosten mij een boel energie, energie die ik eigenlijk niet heb. Hierdoor ben ik niet trainbaar en moeten we eerst gaan proberen om dat stelsel tot rust te brengen. Fysiotherapie is nu omgezet in psychomotorische therapie. Tijdens deze therapie leer je te voelen wat er in je lichaam gebeurt en welke signalen het je geeft. Voor mij een enorme uitdaging. Ik herken de signalen niet, maar eerlijk is eerlijk, ik stond er ook niet echt voor open.  Ik wilde namelijk helemaal niet luisteren naar mijn lichaam. Mijn lichaam moest luisteren naar mij! Zo ben ik dus altijd doorgegaan tot ik niet meer kon van de pijn, waarna ik dan zo drie dagen uitgeschakeld in bed lag. Boos op mijn lichaam die mij in de steek had gelaten. Nu besef ik dat ik zo roofbouw pleeg, ik put mijzelf alleen maar meer uit. Het moet anders, deze strategie heeft mij tenslotte ook helemaal niet vooruit geholpen.

Ik heb geleerd dat je lichaam signalen afgeeft, al voordat de pijn toeneemt. Denk hierbij aan zweten, een gevoel van stress, een gespannen houding en/of een hogere hartslag. Als je deze signalen kan herkennen, kun je beter luisteren naar de behoeften van je lichaam. Voel ik bijvoorbeeld dat ik steeds harder moet werken om te kunnen blijven zitten, dan is het tijd om te gaan liggen.
Met deze kennis hoop ik dat ik vaker kan voorkomen dat de pijn toeneemt, dat ik terugvallen kan beperken en zo energieverspilling kan voorkomen. Ik moet niet meer zo vechten. Niet alleen lichamelijk, maar ook zeker geestelijk. Er is namelijk altijd strijd in mijn hoofd: ik voel dat ik iets eigenlijk niet kan, maar ik wil het zo graag. Zal ik het dan wel doen of zal ik het niet doen… ik kan de knoop dan maar niet doorhakken en pieker en twijfel tot op het laatste moment. Nu is de knoop bij voorbaat doorgehakt. Ik stel mij er op in dat ik de komende tijd een stap terug moet doen: nog minder activiteiten op de planning en eerder stoppen met de activiteiten die ik wel doe. De energie die ik hiermee bespaar zal zich dan misschien wel vertalen in iets van herstel.

Mijn lichaam hoeft dus niet meer te luisteren naar mijn oh zo strenge hoofd, maar mijn hoofd moet vanaf nu luisteren naar mijn lichaam. De rollen zijn omgedraaid! Het accepteren is begonnen.

De komende tijd wordt het zoeken naar waar mijn nieuwe grenzen liggen. Op vrijdagochtend had ik er trouwens een gevonden! Tijdens het ontbijt in de gezamenlijk woonkamer herinnerde ik mij plotseling dat een van mijn therapeuten aan het eind van de laatste sessie afscheid had genomen. Volgende week zou ik een nieuwe therapeut krijgen. Ik voelde mijn ademhaling sneller worden en hij kwam ook steeds hoger te zitten. Mijn oude overbuurman is in dit revalidatiecentrum werkzaam en er was dus een kans dat hij mijn nieuwe behandelaar zou worden. De groepsleiding die ook aan tafel bevestigde helaas mijn angstige voorgevoel. “Dat zie ik echt helemaal niet zitten” zei ik. “Ik vind het al zo moeilijk om mijn masker af te moeten zetten en te laten zien hoe het echt gaat. Om te bespreken hoe moeilijk wij het thuis af en toe hebben, hoe we in de knoop kunnen zitten met deze situatie,  hoeveel pijn ik eigenlijk echt heb en dat ik regelmatig wakker lig door alle zorgen over bijvoorbeeld onze financiële situatie nu ik geen werk meer heb, de zorg voor onze kinderen of al mijn schuldgevoelens naar de mensen om ons heen. Dit vind ik al moeilijk om te bespreken met onbekenden, maar met mensen die ik ken is dat nog veel moeilijker”.
“Maar dat is nou precies waar je aan moet werken Marieke, dat is dan toch juist mooi dat dat nu kan” was het antwoord. Ik voelde mij machteloos en ik dacht dat ik zou ontploffen.  “Dit komt veel te vroeg! Als deze wisseling nou in de vijfde week gebeurde, dan had ik al meer handvatten gehad om dit aan te gaan. Nu is het net alsof je een kind de letters van het alfabet hebt geleerd en daarna meteen een begrijpend lezen toets af neemt. Of als je een kind bij zijn tweede zwemles laat oefenen in het diepe!“.
Je kunt het vast wel, hij is een heel goede therapeut. “Neehee, hij is mijn buurman, boeehoeehoee”. De anderen keken vol verwachting naar wat er ging gebeuren. De groepsleider boog helaas niet en zei dat we volgende week wel zouden kijken hoe het verder zou gaan. Ik kon het niet geloven! “Ik moest toch leren mijn grenzen aan te geven? En nou doe ik dat en dan stappen jullie er zo maar overheen, boehoee!”. Ze begon te twijfelen maar ik was er nog niet gerust op dat het goed zou komen. Dus raasde ik verder dat dit mijn laatste kans op herstel was. Ik was net zo goed bezig geweest de afgelopen week en ik wilde niet dat het nu allemaal zou gaan mislukken doordat ik stappen moest gaan overslaan. “En anders kom ik volgende week echt niet meer terug” zei ik bijna stampvoetend.
Later die dag werd er op mijn deur geklopt. “Het is geregeld hoor, jouw buurman gaan we niet doen! Het komt inderdaad te vroeg”. Mijn schouders zakte meteen 50 cm en ik pakte vervolgens opgelucht en ontzettend dankbaar mijn tassen in. Tot maandag!
We konden er gelukkig allebei om lachen.