Genieten, ondanks de pijn..

Mijn derde week intern zit er op. Ik had niet gedacht dat het nog zo zwaar zou worden. En dan vooral op mentaal vlak want lichamelijk gezien doe ik echt bijna niks. Daar ben ik (nog) niet aan toe. Al zou ik niets liever willen dan lekker sporten en in de gewichten hangen.

Deze week moest ik er aan toegeven dat ik een therapie niet zittend kon volbrengen. De keuze was om óf eerder te stoppen en dan naar bed te gaan óf om liggend op de grond de sessie af te maken. Dus tegenwoordig rijd ik in mijn scootmobiel van de ene therapie naar de andere met in mijn mandje een kussen en een yogamat. Vaak heb ik ook een halve liter coffee to go voor onderweg, een lekker bakkie troost zullen we maar zeggen 😉 Het was best een stap om tijdens de therapie ineens op de grond te gaan liggen maar het was de enige manier om het vol te kunnen houden.

Afgelopen week kwam ik een medebewoner tegen op de gang. Haar man had die dag een meeloopdag, dan gaat hij een dag mee naar alle therapieën. Ze had het heel zwaar gevonden, ze moest bij elke therapie huilen en daarnaast hield ook zij het zitten niet meer vol. Ze zat er even helemaal doorheen. Ik zei dat ze altijd mijn yogamat mocht lenen. Daarop zei ze tegen haar man: “Zie je, over haar heb ik verteld. Zij is zo cool, zij gaat gewoon overal liggen!”.  Nooit verwacht dat er ook zo over gedacht kon worden. Een eyeopener!

De eerste week schreef ik al dat ik het traject heel heftig en confronterend  vond. We hebben geoefend met het vergroten van het lichaamsbewustzijn en het herkennen van de signalen van je lichaam. Het enige signaal dat ik herkende was pijn maar ik ontdekte door middel van ervaringsgerichte oefeningen, dat er naast de pijn ook andere lichaamssignalen zijn waar te nemen.
Ik stopte pas als de pijn toenam. Maar op deze manier heeft je lichaam de pijn dus  altijd nodig als stopteken. Zo hou je het hebben van pijn in stand.
Ik vond het lastig maar het voelde goed om te proberen. Vanaf nu zou ik het anders gaan doen, echt anders! Door dit zo duidelijk voor mijzelf te beslissen dacht ik dat ik de moeilijkste stap in dit proces wel had genomen.
Vanaf nu werd het vast makkelijker, but boy was I wrong!

De oude manier van denken en door willen gaan zit zo diep geworteld in mij dat het niet zomaar het lukt om alles anders te doen. En dat frustreert mij. Als je eenmaal weet dat het anders moet, dan moet je dat ook gewoon doen. Maar het zijn zo vaak automatismen, net als bij autorijden. Daar denk je ook niet meer over na. Als je dat wel gaat doen, dan raak je juist in de war. Ik moet nu helemaal van de automatische piloot af en dat is lastiger dan ik had gedacht.

Het helpt niet mee dat ik heel streng ben voor mijzelf. Ik moet van alles, dat wat ik moet moet ik ook kunnen volhouden, oude patronen moet ik meteen kunnen laten vallen. De nieuwe dingen moet ik in elke situatie toe kunnen passen en hulp vragen is moeilijk.  Daarnaast gun ik het mijzelf niet om leuke dingen te doen. Ik mag pas leuke dingen doen of ergens van genieten, als ik beter ben. Alles wat ik doe moet in teken staan van het beter worden. Ik vind dat ik dat mijn gezin/familie verplicht ben. Ik kan toch niet gaan zitten lanterfanten terwijl ik nog niet beter ben?! Dus draagt iets niet bij aan mogelijk herstel en heeft het geen nut. Behalve dan dat ik het leuk zou kunnen vinden, dan is het verloren tijd en verloren energie.

Volgens de psycholoog ben ik te veel bezig met het beter willen worden, met dat de pijn weg moet gaan. Op deze manier vergeet ik helemaal te leven. Volgens mij kan dat ‘leven’ kan ook wel weer als ik straks weer beter ben. “Maar wat nou als je niet beter wordt?” vroeg de psycholoog. Dan heeft je hele leven in het teken gestaan van het proberen te herstellen. Je doet dat nu al jaren. Heeft dat je verder geholpen? Ben je al beter geworden?”.
Vreselijk, die retorische vragen!
Maar goed, ze had wel een punt. De pijn is bij mij steeds centraler komen te staan en het neemt zo langzaam aan mijn hele leven over. Al die tijd heb die ik heb besteed aan het proberen te controleren van de pijn heb ik niet kunnen besteden aan de mooie en waardevolle dingen in het leven. Want die zijn er natuurlijk nog steeds in overvloed.
Ik zie ze ook wel en ik ben er ontzettend dankbaar voor. Alleen voelt het voor mij dat ik daar pas echt van mag genieten als ik beter ben. Dan heb ik dat pas verdiend..
En dat zou toch eigenlijk anders moeten. Want pijn hebben doet pijn maar niet echt meer deel nemen aan het leven doet ook pijn…

Dus ik zal gaan proberen om niet meer de hele dag tegen mijn beperkingen te vechten. Het is een deel van mij, het hoort bij mij (voor nu dan… ). Ik zal meer berusten en meer ontspannen, al schreeuwt alles in mij nu nog dat ik moet vechten, ik doe het niet. Dit wil niet zeggen dat ik opgeef hoor, dat nooit. Maar ik moet niet meer zo ver vooruit kijken en wachten op de toekomst. Ik moet bedenken wat ik nu nodig heb om uberhaubt ruimte te kunnen maken voor herstel. Als ik meer in het hier en nu leef, dan kan ik meer omarmen wat ik wel heb. En daar dan van genieten zonder mij daarover schuldig te voelen. Door meer plezier te ervaren kun je tenslotte ook beter opladen.
Ik probeer om niet meer als doel te stellen van de pijn af te komen maar dat het mijn doel wordt om een beter en leuker leven te hebben. Ondanks de pijn. Binnen de grenzen van wat ik kan zal ik wat vaker iets proberen te doen. Juist omdat het fijn is of omdat het gewoon leuk en gezellig is. Als ik mijzelf dit toe kan staan zal het leven een stuk minder energie kosten en geeft het meer plezier. Er is dan meer ruimte om te ontspannen, te lachen en te genieten van mijn lieve (oké, soms ook gewoon zeurende) kinderen. Als de pijn daardoor wellicht minder aanwezig voelt, dan is dat mooi meegenomen.
Het is een soort reisrichting, een leuk leven met pijn. Ik ben er nog lang niet, maar ik probeer te genieten van het uitzicht onderweg. Dit kan omdat ik er op vertrouw dat ik op de goede weg ben!

Oh god… dit klinkt zo veel makkelijker dan het is..