The best is yet to come

De afgelopen weken ben ik even offline geweest.
Nadat mijn interview op http://www.vettt.nl kwam te staan en ook via hun magazine verspreid werd, kreeg ik ontzettend veel reacties. Alleen maar lieve, inspirerende of steunende berichtjes, dus het was eigenlijk heel leuk. Maar tegelijkertijd was het ook een soort ‘coming out’. Veel meer mensen zouden nu van mijn situatie weten, dat gaf spanningen. Ik sta sowieso al niet graag in de aandacht, verjaardagsfeestjes zijn aan mij dan ook niet besteed. Maar te koop lopen met het feit dat je níet kunt lopen, dat was wel even andere koek.

Nu de rust is wedergekeerd, heb ik weer ruimte om een nieuwe update te schrijven.
Mijn vierde week in het Roessingh was een in alle opzichten een zware week. Op maandag had ik geoefend met zittend-tafeltennis. Dit afgewisseld met liggen op een matje naast de tafeltennistafel. Het was al met al maar zo’n tien minuten. Toch was dit al te zwaar, het batje omhooghouden gaf al snel schouderpijn. Op dinsdag moest ik in de werkplaats aan de slag met mijn vogelhuisje. (Dat vogelhuisje is echt het handelsmerk van het Roessingh, haha. Iedereen die daar intern is geweest zal dit herkennen)
Mijn huisje is alleen nooit een huisje geworden. Ik mocht steeds maar drie zaagbewegingen achter elkaar maken om daarna al te moeten pauzeren. Dit schiet  natuurlijk niet op. Na 6 weken ben ik dan ook niet verder gekomen dan 1 plank in 3 losse stukken te zagen. En ik had nog wel, vol vertrouwen in het eindresultaat, het vogelhuisje aan mijn vader beloofd. Die heb ik dus min of meer blij gemaakt met een dode mus, om maar even in de vogelsfeer te blijven!
Dat korte moment tafeltennissen (zittend!) en die en 3 zaagbewegingen waren voor mij te veel geweest. Mijn schouder en nek zaten helemaal vast en mijn hoofdpijn was met geen Tramadol te dempen.

Ook mentaal ging ik diep. Ik had die week mijn kamer vol gehangen met babyfoto’s. Dat deed ik in een heel vrolijke stemming, trots op mijn lieve kleintjes. Alleen hoe langer ik met die foto’s geconfronteerd werd, hoe verdrietiger ik mij ging voelen.
Ik zag op de foto’s de blik van pijn en vermoeidheid in mijn ogen terwijl ik mijn zoontje op schoot had. Ik herkende het verdriet in mijn ogen dat ik mijn dochter niet zelf kon tillen of badderen. Een zware donkere deken viel over mij heen. Ik had zo veel van die bijzondere tijd moeten missen omdat ik het lichamelijk niet aankon. Het gemis en het schuldgevoel daarover waren groot.
Ik had zo graag een fijne zwangerschap mee willen maken, of een mooie babytijd waarin ik mijn kind zelf kon verzorgen. Wandelen achter een kinderwagen, fietsen met je kindje in een kinderzitje aan het stuur…
Het voelde als rouwen om het verleden, want wat had ik het graag anders gezien, maar ook rouwen om de toekomst. Ik zal nooit meer een kans krijgen om het nog eens mee te mogen maken.
Natuurlijk, ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik twee kinderen heb mogen krijgen, begrijp mij niet verkeerd, #countyourblessings enzo. Maar dit verdriet zat er ook, verstopt, diep in mijzelf.  Dit nog langer wegstoppen had geen zin. Het kostte ontzettend veel energie om het te onderdrukken en uiteindelijk haalt het je later altijd weer in. Dus het kon er maar beter uit. Ik heb veel gehuild die week en er over gepraat. Ook met Jeroen en dat was heel fijn.

En nu…

Na deze instorting had ik het gevoel dat alles wat ik eerder begreep, nu even onbegrijpelijk was geworden. Ik moest terugvinden wat ik de weken daarvoor geleerd had en waarom dat ook alweer belangrijk was. Gelukkig is dat dankzij het lieve behandelteam gelukt en voel ik mij nu weer sterk. Mentaal gezien dan ; – )

Mijn laatste behandelweek zit er inmiddels op en ik kijk terug op een ontzettend zwaar maar leerzaam traject. Het is niet zo dat ik nu meer kan dan voorheen, maar het heeft mij wel veel andere mooie dingen gebracht.
Ik heb geleerd dat mijn pijn waarschijnlijk niet weg zal gaan, maar dat ik er door er anders mee om te gaan, wel meer grip op kan krijgen. Pijn verergert bijvoorbeeld als je moe of gestrest bent en vermindert juist als je je gelukkig voelt.  De hevigheid van de pijn staat dus niet vast – je kunt er zelf invloed op uitoefenen. Het toverwoord hierin is BALANS. Ik wil proberen een evenwicht te bereiken tussen inspanning, ontspanning en afleiding. En de afleiding zit dan in het doen van iets wat ik leuk vind, waar ik van kan genieten. Ja, genieten sta ik mijzelf tegenwoordig weer toe. Pffffieuww, wat heerlijk! Op deze momenten kan ik geestelijk weer opladen en het zorgt er ook voor dat de pijn tijdelijk even naar de achtergrond gaat. Als het lukt om hier een goede balans in te vinden, dan wordt ik misschien niet beter, maar dan krijgt de pijn wel een minder grote rol in mijn leven.

Het afsluitende advies was om de komende 3 maanden zo veel mogelijk te rusten. Binnen mijn (ontzettend lage) grenzen blijven en het geleerde eigen maken. Over 3 maanden kom ik terug bij het Roessingh en wie weet zien ze dan voor mij een mogelijkheid om bijvoorbeeld ergotherapie op te kunnen pakken. Nu vinden ze mijn belastbaarheid daarvoor nog te laag.

Ondertussen blijf ik positief over mijn toekomst, maar nu op een meer realistische manier. Ik weet dat dit het is voor nu, maar ik maak ook plannen om straks toch op te kunnen bouwen. Ik ben gemotiveerd om eraan te werken, om deze situatie te verbeteren, om mijn en ons leven fijner te maken.  Ik heb er de volste vertrouwen in dat dit gaat lukken!

My current situation is not my final destination!
The best is yet to come!